De Russische bruid

Herbert leerde Irina kennen kort nadat hij na 30 jaar met vervroegd pensioen moest bij de gemeente Zutphen. Als archivaris had hij jarenlang alle gemeentelijke documenten netjes op alfabetische volgorde gearchiveerd en opeens moest alles zogenaamd digitaal. Zestig was ie, en hij woonde nog altijd in het huis van zijn moeder, die inmiddels allang overleden was. Hij had wel  een paar vriendinnen gehad in zijn leven, maar meestal hoorde hij naar enkele maanden niks meer van ze of maakten ze het uit, zonder opgaaf van reden. Tot hij Irina ontmoette. Nou ja, ontmoette. Hij was via een advertentie met haar in contact gekomen. ‘Date a beautiful Russian woman’, stond erin en de dames die in de advertentie stonden waren ook heel knap. Natuurlijk wist hij dat ze de mooiste altijd voor de advertentie gebruikten, zo stom was hij nou ook weer niet. Daarom was ie aangenaam verrast toen hij voor het eerst Irina zag. Op foto, want ze mailden eerst met elkaar. Zij stuurde hem haar foto en hij haar de zijne. Hij vertelde haar dat ie met pensioen was, in z’n moeders huis woonde en fanatiek duivenmelker was. Zij vroeg of je die melk dan wel kon drinken…en dat ze heel graag haar school wilde afmaken zodat ze beter in het Engelse met hem kon communiceren. School was duur in Rusland en ze werkte al hard om haar ouders en jongere broertjes en zusjes te kunnen onderhouden. Ze droomde ervan om fotomodel te worden en wilde trouwen met de man die haar een goed leven kon bieden. Hij maakte geld over zodat ze haar school kon afmaken en ook haar familie te eten had als zij naar school ging in plaats van naar haar werk. Ze vertelde hem over het zware leven op het Russische platteland en dat ze eigenlijk naar dansacademie had gewild. Hij vertelde over zijn werk, ooit als archivaris, over zijn duiven en de nalatenschap van zijn moeder. En dat hij haar graag wilde leren kennen, maar dat hij altijd erg onzeker was met vrouwen. Irina verzekerde hem dat ze hem nooit zou laten zitten zoals zijn eerdere dates hadden gedaan en beloofde hem zo snel mogelijk te komen opzoeken in Nederland, zodra ze geld had gespaard voor een ticket. Op een middag nam hij een besluit en via Skype vroeg hij haar ten huwelijk. Zij zei gelijk ‘ja’ en om zijn daad kracht bij te zetten, stuurde hij zijn moeders antieke trouwring met 4 diamanten naar haar per post. Zodra zij de ring had ontvangen, skypte ze hem terug dat ze zo snel mogelijk naar Nederland wilde komen voor de huwelijksvoltrekking. Tenminste, als ie nog even geld kon overmaken voor de reis…

Op maandag 21 januari 2017 om 13.45 stond Herbert in zijn beste pak, die hij ook aanhad tijdens de begrafenis van zijn moeder, op Schiphol te wachten bij arrivals in terminal 3 voor de vlucht SU 2192 uit Moskou, met een bos rode rozen voor zijn aanstaande bruid.